اشعار

پـس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شد            شصت‎وسه سال فـرصت دنیا تمام شد

شصت‎وسه سال فرصت دیدار با خـدا            دیگـر تـمـام، دورۀ وحـی و پـیـام شـد

پس از تو آسمان از دامنش خورشید کم دارد            زمین در سینه‌اش دریای طوفان‌زای غم دارد

پدر بودی جهان را، بعد تو این پیر وامانده            چنان طفل یتـیمی تا ابـد چشمان نم دارد

مـدیـنـه مـاه تـو آمـادۀ سـفـر شـده است            نشان کوچ، در آئینه جلوه‌گر شده است

بدونِ پلـک زدن، چون هـمیـشۀ تـاریخ            به گِردِ شمس نبوت، علی قمر شده است

دارد سرِ تعـظـیـم سـرِ ما به نجف            خیلی شده‌ایم عاشق و بی‌تاب نجف
مقـصود اگر کعـبه و بُت‌خانه نبود            مـایل بـشـود قـبـلـۀ مـاها به نجـف

چه اعجازی‌ست در چشمش، که نازل کرده باران را           گـلـستان می‌کند لبخند‌های او بیـابـان را

بزرگان از همان اول به پایش سجده می‌کردند           مدائن از سرِ تعظیم ویران کرد ایوان را

رفتی نگفتی دخترت تنها چه خواهد کرد            این درد پهلو، با دل زهرا چه خواهد کرد

رفتی نگـفتی اهل بیتت بی‌کس و کارند            بعد از تو دنیا با علی اینجا چه خواهد کرد

امـشـب کـه نـاز از مـژۀ تـر کـشـیـده‌ام            با اشک خـویش، نقـش کـبوتر کشیده‌ام

نـقـاش نــیـسـتـم ولـی انـگــار، بـا قـلـم            طـرح «مـدیـنه» در دل دفـتر کـشیده‌ام

دیـگـر طـبـیب بـر سـر بـالـین نیاورید            بالـینِ من حـسـین و حـسن را بیـاورید
این شرحِ صدر، مرهمِ جان کَندَنِ من است             از سیـنه‌ام حسینِ مرا از چه می‌بـرید؟

بعد از تو درد فـاطـمـه بسیار می‌شود            هـمـسـایـۀ قـدیـم گـلـت خـار مـی‌شـود
هرکس که در مدینه بدهکار لطف توست            در پشت درب خـانه طلـبکار می‌شود

از آسـمـان غـم درد آورش زمین افتاد            همان قـبـیله که پیـغـمـبرش زمین افتاد

چه با ادب ملک الـمـوت در زد آهسته            ز شـرم فاطـمه بال و پرش زمین افتاد

خوش بحال دلِ آنکس که گرفتارِ تو شد            چشم بیمار تو را دیده و بیـمارِ تو شد

هــدفَـت بـود بـنـا کــردنِ وحــدانـیّـت            سجـده آورد عـلی؛ یار وفـادارِ تو شد

مصـائب تو مـگـر از مسـیح کـمـتر بود؟            چـه‌قـدر سـهـم دل آخـرین پـیـمـبـر بـود؟

چه زجر‌ها که کشیدی که سر بر آرد دین            درخـت عـمـر تو با خـون‌دل تــنا‌ور بود

ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است            عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است

ذرات غـم نـشـسـتـه به رخـسـار آفـتاب            از داغ آن‌که بر دو جهان سایه‌گستر است

چرخ گردون را عجب غوغا و شوری در سر است           یا که گیتی را فنا گردیده وقت محشر است

بر چه می‌ریزد سرشک تلخ از مژگان فلک           عالمی را رخت ماتم نوحه‌گر بر پیکر است

هنگـامـه رنج و غـم و ماتم شده امشب            گـریـان، ز غـمى دیده عالم شده امشب
آهنگ سرشكم، كه رسد بر لب مژگان            با این دل سـودازده هـمـدم شده امـشب

تا چَشمِ من به چَشمِ تو دلدار می‌خورد            اِنـگـار که به دیـدۀ من خـار می‌خـورد

غُـصّه نخـور که زود می‌آیی کنارِ من            چَشمت سه ماه حَسرتِ دیدار می‌خورد

دخترم روشنی چـشم تَـرَم زهـرا جـان            پـیشتر آی و بـبـین بیـشترم زهـرا جان

سفـر مرگ به پـیـش آمده و بـاید رفت            زین جهان رو به جهان دگرم زهرا جان

بابا پس از تو حُرمتِ ما مستدام نیست            جای من و علی وسط این عـوام نیست

تا هستی حُرمتِ حَرمت در مدینه هست            ورنه به اهل بیت تو هیچ احترام نیست

چرا چشمت پُر اشک و سینه‌ات پُر آه می‌باشد         مخور غصه پس از من عمر تو کوتاه می‌باشد

مسوزان قلب بابا را چنین ناله مزن زهرا         که شاد از نـاله تو دشمن گمراه می‌باشد

زهرا به خانه و ملک الموت پشت در           از بـهـر قـبـض روح شـریـف پیـامـبر

از هیچ کس نکرده طلب اذن و ای عجب           بـی‌اذن فـاطــمـه نـنـهـد پــای پـیـش‌تـر